علم وفناوری

در حدود ۱۱۰ میلیون سال پیش، در باتلاقی که حالا دیگر حومه ی واشینگتن شده است، دایناسوری از سرده ینودوسورهادر کنار رودخانه ای قدم برداشت و در میان گل ولای رد پایی از خود به جا گذاشت. فرزند این دایناسور بعد از او قدم برمی داشت و در این جای پا لغزید. بقیه ی دایناسورها هم ردپاهای مشابهی از خود بر جای گذاشتند. یک ساروپاد که گردن بلندی داشت هم در این گل و لای قدم برداشت. این در حالی بود که برخیتروپادها(خویشاوندان کوچک تر دایناسور ترسناکتی رکس) نیز در این منظره راه رفته بودند. شاید این دایناسورها به دنبال موجودات کوچکی که شبیه به جوندگان هستند پا به این منطقه گذاشته باشند. ظرف چند روز، سیل بسیاری از ردپاها را با سنگ پوشاند و باعث محافظت از آن ها شد. پس از گذشت هزاران سال و برخورد یک شهاب سنگ، قاره ها جابه جا شدند، سطح دریاها پایین آمد، پستانداران گسترش و تنوع پیدا کردند و انسان ها بر زمین حاکم شدند. در نهایت، در تابستان ۲۰۱۲ یک کاشف خودآموخته ی فسیل به نامری استنفورد، درحالی که از پارکینگ مرکز سفرهای فضایی گودارد ناسا خارج می شد، متوجه شکل ردپای نودوسور شد. استنفورد و همکارانش اعلام کردند که سال ها کاوش و بررسی در این باره، خطوط رد فسیل ها و ده ها اطلاعات دیگر یک قطعه ی ۲.۶ متری ماسه سنگی را نشان می دهد. این بزرگ ترین و متنوع ترین مجموعه ی متعلق به دوران دایناسورها در منطقه ی آتلانتیک, ...ادامه مطلب