نگاهی علمی و عمیق به هارپ و توانایی‌های آن

ساخت وبلاگ

برنامه ی پژوهشییونوسفرفعال با فرکانس بالا یا به اختصار هارپ (HAARP)، یک برنامه ی پژوهشی علمی-نظامی است که به صورت مشترک توسط نیروی هوایی ایالات متحده ی آمریکا، نیروی دریایی، دانشگاه آلاسکا در فِربنکس و آژانس پژوهش های پیشرفته ی دفاعی ایالات متحده (DARPA) تأسیس شده است. تجهیزات لازم برای این پروژه، توسط شرکت بریتانیایی BAE طراحی و ساخته شده است. هدف اصلی پروژه هارپ، تجزیه و تحلیل یونوسفر و بررسی قابلیت های توسعه ی یک فناوری پیشرفته ی یونوسفری برای ارتباطات رادیویی و نظارت است. هارپ پروژه ای است که می توان مشابه آن را با قدرت کمتر در مناطقی نظیر پورتوریکو، روسیه، جزایر مارشال، پِرو و ماساچوست یافت؛ اما آن طور که به نظر می رسد، هارپ بیش از سایرین شهرت یافته است که در ادامه دلایل این شهرت را بررسی می کنیم.

تاریخچه هارپ

داستان پروژه ی هارپ از سال ۱۹۹۰ میلادی آغاز شد. در آن زمان،تِد استیونز، سناتور جمهوری خواه از ایالت آلاسکا جهت دریافت رأی موافقت از کنگره برای ساخت پروژه ی هارپ، تلاش های بسیاری کرد و سپس توانست رأی موافقت را دریافت کند. ساخت و ساز تجهیزات لازم برای این پروژه از سال ۱۹۹۳ میلادی رسماً آغاز شد. در سال ۲۰۱۳ میلادی، هارپ به صورت موقت از کار افتاد تا پیمان کارانی که وظیفه ی مدیریت پروژه را بر عهده داشتند، جایگزین شوند. چند ماه بعد،جیمز کینی، مدیر پروژه هارپ اعلام کرد که دارپا دیگر تمایلی به ادامه یافتن پژوهش ها توسط هارپ ندارد و بین پاییز ۲۰۱۳ تا زمستان ۲۰۱۴، احتمالاً به کار خود پایان می دهد.

هنوز چند ماهی از تعویض پیمان کاران پروژه نگذشته بود که نیروی هوایی ایالات متحده ی آمریکا اعلام کرد پروژه هارپ اواخر سال ۲۰۱۴ به کار خود پایان می دهد. فرآیند اتمام کار هارپ تا اواسط ماه مِی ۲۰۱۵ میلادی به طول انجامید و از آن تاریخ به بعد، کنترل پروژه به صورت کامل به دانشگاه آلاسکا در فِربنکس داده شد. همین موضوع باعث شد که هارپ به عنوان یک پروژه ی علمی، در اختیار پژوهشگران سرتاسر جهان قرار بگیرد. هم اکنون پژوهشگران می توانند با پرداخت مبلغی متناسب با نیاز استفاده (قیمت ها برای استفاده های گوناگون، متفاوت هستند) به هارپ دسترسی یابند و از توانایی های آن استفاده کنند.

نگاهی کلی به پروژه

هارپ، یک سیگنال ۳.۶ مگاواتی با فرکانسی بین ناحیه ی ۲.۸ تا ۱۰ مگاهرتز را به سمت یونوسفر ارسال می کند. این سیگنال می تواند به صورت ادامه دار و یا پالس به یونوسفر ارسال شود. اثرات انتقال و هر دوره ی بازیافت، توسط ابزارهای مرتبطی نظیر رادارهای VHF و UHF، فرستنده ها و گیرنده های HF و دوربین های نوری مورد بررسی و آزمایش قرار می گیرد. این می تواند مطالعات دانشمندان را روی فرآیندهایی طبیعی که در شرایط طبیعی در یونوسفر رخ می دهند، به پیش برده و همواره مطالعات را گسترش دهد؛ اما یکی از اهداف پروژه، بررسی اثرات تعامل ذرات خورشیدی با یونوسفر است. همچنین دانشمندان می توانند به کمک هارپ، اثرات یونوسفر طبیعی روی سیگنال های رادیویی را بررسی کنند.

haarp

دستاوردهایی که هارپ داشته است، دانشمندان را قادر ساخته که این اثرات را کاهش دهند و با توسعه ی روش هایی خاص، عملکرد و پایداری سامانه های ارتباطی و ناوبری را به شکل چشمگیری بهبود ببخشند. این روزها سامانه های ناوبری نظیرجی پی اس (GPS)به صورت گسترده توسط شهروندان و ارتش مورد استفاده قرار می گیرند و پیشرفت هایی که در آن صورت گرفته و پایداری قابل قبولی که دارد، به لطف روش های توسعه یافته توسط دانشمندان با استفاده از داده های تجهیزاتی نظیر هارپ، امکان پذیر شده است. این روش ها، باعث شده اند که ارتباطات زیر آبی و برنامه هایی که جهت مطالعه ی لایه های زیرزمینی راه اندازی می شوند نیز بهبود چشمگیری داشته باشند. این بهبودها در جاهای دیگر نیز اثرگذار هستند. به عنوان مثال، ارتباطات زیردریایی ها بهبود قابل توجهی داشته است و توانایی نقشه برداری از معادن و محتویات زیرزمینی کشورهای مختلف به صورت راه دور نیز فراهم می آید. طبق گفته های یکی از پژوهشگرانی که روی پروژه هارپ کار می کند، در حال حاضر این تجهیزات بُرد کافی نداشته و نمی توانند مناطق وسیعی از جهان را تحت پوشش قرار دهند. به عنوان مثال، هارپ در حال حاضر نمی تواند باعث بهبود نقشه برداری از میدان های نفتی خاورمیانه شود.

هارپ در بهبود سامانه های ناوبری و ارتباطی نقش مهمی داشته است

پروژه ی هارپ در ابتدا توسط اداره ی پژوهش های دریایی ایالات متحده راه اندازی شد و سپس آزمایشگاه پژوهش های نیروی هوایی در ساخت پروژه همکاری کرد و دانشگاه آلاسکا در فِربنکس نیز به لیست همکاران پروژه اضافه شد. بسیاری از دانشگاه ها و مؤسسات آموزشی آمریکا، مانند دانشگاه استنفورد، دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، کالج بوستون، دانشگاه کلمسون، کالج دارت موث، دانشگاه کورنل، دانشگاه جان هاپکینز، دانشگاه مریلند، کالج پارک، دانشگاه ماساچوست آمهِرست، اِم آی تی، مؤسسه پلی تکنیک دانشگاه نیویورک و دانشگاه تالسا، در توسعه ی پروژه و تجهیزات آن مشارکت داشته اند. وظیفه ی توسعه ی ویژگی های اصلی هارپ بر عهده ی دانشگاه ها بوده است و این دانشگاه ها هم اکنون روی توسعه ی تجهیزات پیشرفته برای فناوری های آینده کار می کنند.

با توجه به گفته های مدیر اصلی پروژه ی هارپ، تمام تلاش گروه مدیریتی بر این بوده است که هارپ، پروژه ای آزاد باشد و همگان بتوانند به نتیجه ی دستاوردهای آن دسترسی داشته باشند. نتایج تمام پژوهش ها وفعالیت هایی که به واسطه ی هارپ انجام شده اند، به صورت عمومی منتشر شده اند و در دسترس هستند و هم اکنون که پروژه تحت مدیریت دانشگاه آلاسکا است، این فرآیند بهتر طی می شود.

haarp

دانشمندان از سرتاسر جهان با هر ملیتی، بدون هرگونه ملاحظات امنیتی به محل پروژه ی هارپ دسترسی داشته اند و این روند هم اکنون نیز ادامه دارد. سالانه همایشی برگزار می شود و افراد معمولی نیز می توانند از تمام تجهیزات هارپ دیدن کنند. نتایج پژوهش های خصوصی به وسیله ی هارپ که توسط دانشمندان از سرتاسر جهان انجام می شوند، در نشریه های بزرگ و مشهور منتشر می شوند.

پژوهش های انجام شده به وسیله ی هارپ

هدف اصلی پژوهش های پروژه ی هارپ، قسمت بالایی اتمسفر زمین است که با نام یونوسفر شناخته می شود. یونوسفر، بخش یونیزه شده ی اتمسفر زمین در لایه های بالا است که از حدود ۶۰ کیلومتری سطح زمین شروع شده و تا ۱۰۰۰ کیلومتری ادامه دارد. این ناحیه شاملگرم سپهر (ترموسفر)، بخش هایی ازمیان سپهر (مزوسفر)وبرون سپهر (اگزوسفر)است. یونوسفر توسط تابش خورشیدی یونیزه شده است. این لایه، نقش مهمی در الکتریسیته ی اتمسفری ایفا می کند و لبه های درونیمغناط کُره (مَگنِتوسفر)را شکل داده است. در کنار دیگر نقش های مهم، یونوسفر یکی از عواملی است که پخش سیگنال های رادیویی در زمین را تحت تأثیر قرار می دهد و در رسیدن آن به نواحی دوردست، اختلال ایجاد می کند.

یونوسفر در ناحیه ای بسیار نازک از اتمسفر زمین قرار گرفته است و به همین دلیل اشعه ی ایکس و تابش فرابنفش خورشید، به راحتی به این ناحیه نفوذ می کنند؛ اما در یونوسفر تعداد زیادی مولکول وجود دارد که می توانند این تابش های مضر را جذب کنند. در واقع، در یونوسفر تعداد زیادی الکترون آزاد وجود دارند که در ارتفاع ثابتی قرار ندارند. گاهی اوقات الکترون های آزاد یونوسفر بین ارتفاع ۷۰ کیلومتری تا ۳۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار می گیرند و گاهی اوقات نیز این لایه ها به ۱۰۰۰ کیلومتری سطح زمین می رسند. تجهیزات مختلف پروژه ی هارپ، می توانند تمام لایه های اصلی یونوسفر را مورد بررسی قرار دهند.

یونوسفر، مشخصات ثابتی ندارد و گاهاً دیده شده است که مشخصات آن به صورت دقیقه ای، ساعتی، روزانه، فصلی و سالانه، تغییر می کنند. در نزدیکی قطب های مغناطیسی زمین، مشخصات یونوسفر پیچیده تر از سایر مناطق است و در این ناحیه به دلیل هم ترازی عمودی با قطب مغناطیسی و به دلیل شدت زیاد میدان مغناطیسی، پدیده هایی نظیرشفقایجاد می شوند. یونوسفر پیش تر غیرقابل دسترس بود و اندازه گیری دقیق آن برای دانشمندان امکان پذیر نبود. بالون ها به دلیل نازکی هوا نمی توانستند به آن دست یابند و ماهواره ها نیز به علت وجود هوا، نمی توانستند در مداری که از میان یونوسفر می گذرد گردش کنند. به همین دلیل تا دو دهه ی اخیر، اطلاعات بسیار ناچیزی از یونوسفر در دسترس بود.

duga

رادار دوگا در چرنوبیل

در شهر ترومسو واقع در کشور نروژ، تجهیزاتی به نامایسکات (EISCAT)وجود دارد که نخستین گرم کننده ی یونوسفری به شمار می رود. در آن جا، دانشمندانی پیشگام حضور دارند که برای نخستین بار در تاریخ بشریت با ارسال امواج رادیویی ۲ تا ۱۰ مگاهرتزی، در یونوسفر آشفتگی ایجاد کردند تا ببینند یونوسفر چگونه به این آشفتگی واکنش نشان می دهد. هارپ نیز عملکردی مشابه دارد؛ اما دارای قدرت بیشتری بوده و از تابش منعطف و سریع HF استفاده می کند.

هارپ نیز همانند ایسکات، دارای یک گرم کننده ی یونوسفر است و می تواند با ارسال امواج رادیویی، دمای این ناحیه ی ناشناخته از اتمسفر را بالا برده و در آن آشفتگی ایجاد کند. این کار، یونوسفر را به یک آزمایشگاه طبیعی تبدیل می کند و دانشمندان می توانند روی واکنش ها مطالعه کنند.

هارپ دارای فرستنده هایی است که در یونوسفر آشفتگی ایجاد می کنند و با افزایش دما از تراکم الکترون ها می کاهند

هارپ از ۳۶۰ انتقال دهنده ی رادیویی و ۱۸۰ آنتن تشکیل شده است و زمینی به مساحت ۱۴ هکتار را در بر گرفته است. هزینه ی ساخت هارپ ۲۵۰ میلیون دلار بوده است که همین باعث بحث های بسیاری شده است. در زمانی که ایده ی ساخت هارپ مطرح شد، آمریکا و شوروی در جنگ سرد با یکدیگر بودند. در آن زمان، زیردریایی های آمریکایی هرچه که بیشتر دراعماق اقیانوس ها فرو می رفتند، در ارتباطات آن ها اختلال ایجاد می شد. همان طوری که پیش تر نیز گفته شد، یکی از دستاوردهای هارپ بهبود ارتباطات زیردریایی بوده است. چنین موضوعاتی باعث شده اند تا بسیاری از افراد، هارپ را بیشتر یک پروژه ی نظامی بدانند تا یک پروژه ی علمی. همچنین علاوه بر زیردریایی ها، همواره خطر یک حمله ی اتمی از سوی اتحاد جماهیر شوروی وجود داشت و آمریکا می خواست با استفاده از هارپ و مطالعه ی یونوسفر و چگونگی ایجاد اختلال در امواج رادیویی، یک سپر دفاعی الکترونیکی ایجاد کند که در صورت نفوذ موشک های شوروی، روی سیستم های هدایت آن ها اختلال ایجاد شود.

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، دیگر نیازی به ارتباطات زیردریایی در اعماق آب نبود و خطر حمله ی اتمی نیز چندان بالا نبود؛ بنابراین باید دلایل قانع کننده تری برای ادامه فعالیت هارپ و استفاده از آن ارائه می شد، به گونه ای که مردم باور کنند. یکی از کاربردهایی که برای هارپ مطرح شد، مطالعه ی امواج ELF بود. این امواج می توانند ساختارهای زیرزمینی را فاش کنند و به کمک همین امواج بود که آمریکا توانست انبار زیرزمینی سلاح های اتمی کره شمالی را شناسایی کرده و مشاهده کند.

haarp

پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، ارتش آمریکا یکی دیگر از توانایی های هارپ را کشف کرد و آن را به کار گرفت. در سال ۲۰۰۲،آنتونی تِدر، مدیر پیشین دارپا، پیشنهادی را برای استفاده از هارپ ارائه کرد. وی پیشنهاد کرد که می توان از تجهیزات هارپ برای مقابله با انفجارهای هسته ای در ارتفاعات بالا استفاده کرد؛ زیرا چنین انفجارهایی باعث آزاد شدن الکترون های پرانرژی شده و باعث از کار افتادگی ماهواره هایی که درمدار پایینی زمین (LEO)گردش می کنند، خواهند شد. در مدار پایینی زمین، به طور طبیعی وقتی که بادهای خورشیدی به زمین برخورد می کنند، الکترون های پرانرژی تولید می شوند و به شدت به سپر مغناطیسی زمین برخورد می کنند. سیاره ی ما، یک سازوکار طبیعی برای از بین بردن این الکترون ها دارد و معمولاً آن ها را به درون اتمسفر می فرستد و ما آن ها را به شکل رعدوبرق یا شفق مشاهده می کنیم. دانشمندان مدت ها به دنبال این بوده اند که بتوانند با ایجادامواج ویستلر، به این فرآیند سرعت ببخشند. این کار باعث می شود الکترون ها بیش از حد پایین بیایند و در ارتفاع حدود ۱۰۰ کیلومتری زمین قرار بگیرند.

آزمایش های بسیاری انجام می شوند تا امکان انجام چنین فرآیندی را بررسی کنند. به عنوان مثال، پژوهشگران دانشگاه استنفورد از هارپ استفاده می کنند و با ارسال امواج فرکانس پایین به مغناط کُره، امواج ویستلر را ایجاد می کنند. امواجی که از این ناحیه به زمین بازگشت داده می شوند، به اقیانوس آرام جنوبی برخورد می کنند و در این ناحیه پژوهشگران با شناورها و کشتی های مخصوصی حضور دارند و به اندازه گیری میزان حضور امواج ویستلر می پردازند. همان طوری که گفته شد، هارپ با ارسال سیگنال، در یونوسفر آشفتگی ایجاد می کند؛ آیا یونوسفر می تواند چنین آشفتگی هایی را تحمل کند؟ در غیر این صورت، چه اتفاقی برای یونوسفر خواهد افتاد؟

تأثیرات هارپ روی یونوسفر

استفاده از انتقال دهنده های قدرتمند، مانند آن چه که در تجهیزات هارپ دیده می شود، برای مطالعه ی قسمت بالای اتمسفر است که در علم ژئوفیزیک، به آن <<پژوهش یونوسفری فعال>> می گویند. هارپ مقادیر کوچک و شناخته شده ای از انرژی را در لایه ای مشخص از یونوسفر ایجاد می کند تا دانشمندان بتوانند به بررسی و مطالعه ی فرآیندهای پیچیده ی فیزیکی که توسط خورشید به صورت روزانه در نواحی پلاسمایی ایجاد می شوند، بپردازند. تأثیرات این مقدار انرژی اضافه ی ایجاد شده، در کل یونوسفر دیده نمی شود و صرفاً در ناحیه ای محدود از بخش پوششی هارپ (شعاع ۹ تا ۴۰ کیلومتری) می توان تأثیرات را مشاهده کرد.

haarp

هارپ تنها با ذرات بارداری (یونیزه شده) که در ناحیه ی پوششی بالای تجهیزات هستند ارتباط برقرار می کند. ارتباط هارپ با ذرات باردار (الکترون یا یون مثبت) به دلیل واکنش این ذرات با میدان الکتریکی خارجی رخ می دهد. هارپ با اتم ها و مولکول های خنثی که حجم عظیمی از گازهای اتمسفری را در ارتفاعات بالا تشکیل می دهند، هیچ گونه تعاملی نخواهد داشت.

وقتی که انتقال دهنده ی HF هارپ در پایان هر آزمایش خاموش می شود، هرگونه تأثیری که در یونوسفر ایجاد شده بود از بین می رود و پس از چند ثانیه تا چند دقیقه، به حالت اول بازمی گردد. همان طوری که پیش تر نیز گفته شد، تأسیسات مشابه هارپ در نقاط دیگر جهان نیز وجود دارند و پژوهش های وسیعی در طول سالیان گذشته به وسیله ی آن ها انجام شده اند و نتایج نشان می دهند که این آزمایش ها، هیچ گونه اثر کوتاه مدتیا بلند مدتی روی یونوسفر ندارند.

یونوسفر دارای چند ناحیه ی مهم به نام های لایه D، لایه E و لایه های F1 و F2 است. همان طوری که در تصویر زیر مشاهده می کنید، منحنی قرمزرنگ، میزان یونیزه شدن در طول روز و منحنی آبی رنگ، میزان یونیزه شدن در عصر و شب را نشان می دهد. این یک نمودار استاندارد است؛ اما در واقع سطوح یونیزه شدن و همچنین ارتفاع لایه های یونوسفر در طول چرخه های خورشیدی ۱۱ ساله تغییر می کنند و همچنین اطلاعات یونوسفر و یونیزه شدن در مکان ها و فصل های مختلف، ممکن است با این نمودار تفاوت داشته باشند.

ionosphere

همان طوری که در نمودار می توان دید، فرآیند یونیزه شدن یونوسفر به هنگام شب و روز متفاوت است. به عنوان مثال لایه ی D به محض پایین رفتن خورشید، به طور کامل ناپدید می شود. چگالی الکترون ها و یون ها در لایه ی E و F1 نیز در طول شب دچار تغییر می شود. به طور کلی، پس از غروب آفتاب لایه های کم ارتفاع ناپدید می شوند؛ زیرا نور خورشید با اتمسفر برخورد نمی کند و یون های جدیدی در لایه های پایینی به وجود نمی آیند و به دلیل فرآیند بازترکیب، تمام یون هایی که در این ناحیه ذخیره شده اند مصرف می شوند. در آن سوی قضیه، چگالی ذرات بدون بار (یونیزه نشده) تفاوت چندانی در روز و شب ندارد.

هارپ در نواحی محدودی از یونوسفر آشفتگی ایجاد می کند

در جریان یک پژوهش یونوسفری که به وسیله ی هارپ انجام می شود، مقداری انرژی اضافه به ناحیه ی مشخص یکی از لایه هایی که پیش تر درباره ی آن ها صحبت کردیم، افزوده می شود. این ناحیه ی محدود، مستقیماً در قسمت بالای هارپ (بر فراز ناحیه ای از آلاسکا) قرار دارد و شعاع ناحیه ی تحت پوشش آن به فرکانس سیگنال ارسالی و نوع مأموریت بستگی دارد و از ۹ کیلومتر تا ۴۰ کیلومتر متغیر است و هارپ صرفاً روی ذرات باردار تأثیر می گذارد. اثری که هارپ روی یونوسفر می گذارد، به صورت گرما در طبیعت خود را نشان می دهد و منجر به ایجاد یک فرآیند یونیزه شدن جدید نمی شود. هارپ به دو دلیل نمی تواند باعث ایجاد فرآیند یونیزه شدن مصنوعی شود:

  • فرکانسی که توسط فرستنده ی HF هارپ استفاده می شود، در بخش فرکانس بالای طول موج الکترومغناطیسی است. تابش الکترومغناطیسی در قسمت فرکانس بالا، غیر یونیزه است. این با تابش فرابنفش و اشعه ی ایکس خورشید که دارای انرژی بالایی بوده و می توانند یونیزه شوند، مغایرت دارد.
  • شدت تابشی که از سوی هارپ به ارتفاعات یونوسفری فرستاده می شود، بسیار ضعیف بوده و نمی تواند از طریق ارتباط با ذرات باردار، یک فرآیند یونیزاسیون مصنوعی را ایجاد کند. تراکم قدرت تولید شده توسط هارپ، بین ۳ الی ۴ میکرووات بر سانتی متر مربع است و از این حد تجاوز نمی کند. برای ایجاد یک فرآیند یونیزاسیون مصنوعی، به تراکمی دوبرابر بیشتر از این مقدار، نیاز است.

بخشی از انرژی موج رادیویی فرکانس بالای هارپ که به یونوسفر منتقل می شود، می تواند طی یک فرآیند جذبی به الکترون ها و یون های موجود که پلاسمای یونوسفری را تشکیل داده اند، منتقل شود و دمای مؤثر آن ناحیه را افزایش دهد. به عنوان مثال، دمای معمولی الکترون ها در ارتفاع ۲۷۵ کیلومتری از سطح زمین (ناحیه ی F2) باید در حدود ۱۴۰۰ درجه ی کلوین باشد؛ اما طی پژوهش هایی که به وسیله ی هارپ انجام شده اند، دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که می توان دمای این الکترون ها را در جریان آزمایشی که در یک ناحیه ی محدود انجام می شود، تا ۳۰ درصد افزایش داد. به محض افزایش دما، خیلی سریع خصوصیات الکتریکی آن ناحیه تغییر می کند و به راحتی از نواحی اطراف قابل تشخیص می شود. پس از انجام این کار، ابزار دقیق علمی که روی زمین مستقر هستند می توانند با جزئیات خارق العاده به بررسی خواص فیزیکی آن ناحیه بپردازند.

ionosphere

به محض این که انرژی دریافتی الکترون ها و یون ها افزایش می یابد، شاهد افزایش دمای آن ها خواهیم بود و در نتیجه انرژی جنبشی آن ها نیز بیشتر می شود و به سرعت به طرفین حرکت خواهند کرد. در لایه ی F، این افزایش جنبش باعث کاهش تراکم الکترون ها می شود. آزمایش هایی که به وسیله ی دیگر تجهیزات انجام شده اند، نشان می دهند که تراکم الکترون ها در صورت طی کردن چنین فرآیندی تا حدود ۳۰ درصد کاهش می یابد. این کاهش تراکم را می توانید در نمودار پیشین (خط سبز رنگ) مشاهده کنید.

فرآیند یونیزه شدن طبیعی در لایه ی F باعث می شود که تراکم الکترون ها در طول روز در این ناحیه به ۱۰۰۰۰۰۰cmبرسد که حدود ۰.۲ درصد از گاز موجود در این ناحیه را تشکیل می دهد. پژوهش های یونوسفر فعالی که به وسیله ی فرستنده ی HF هارپ انجام می شوند، می توانند میزان تراکم الکترون ها را به ۸۰۰۰۰۰cmکاهش دهند. به هنگام شب در ناحیه ی F نیز شاهد کاهش تراکم الکترون ها هستیم که به میزان ۵۰۰۰۰۰cmو یا کمتر می رسد و اگر این را با تراکم ایجاد شده توسط هارپ مقایسه کنید، می بینید که هارپ نسبت به فرآیند طبیعی، کمتر باعث کاهش تراکم الکترون ها شده است.

اما در لایه هایی که در ارتفاعات پایین تر هستند (مانند لایه های D و E)، به هنگام پژوهش های یونسفر فعال ما شاهد افزایش تراکم الکترون ها هستیم؛ زیرا در این نواحی فرآیند بازترکیبی الکترون های رانده شده از ارتفاعات بالاتر انجام می شود.

نظریه های توطئه پیرامون هارپ

هارپ همواره مورد توجه علاقه مندان نظریه های توطئه بوده است و بسیاری از مردم بر این باور هستند که دولت آمریکا از هارپ برای کنترل آب و هوا استفاده می کند؛ اما از سال ۲۰۱۰ ما شاهد افزایش چشمگیر این نظریه ها هستیم. در سال ۲۰۱۰،هوگو چاوز، رهبر پیشین ونزوئلا اعلام کرد که آمریکا از پروژه ی هارپ استفاده کرده و باعث به وجود آمدنزمین لرزه ی هائیتیشده است. در سال ۲۰۱۰ زمین لرزه ای به بزرگی ۷ ریشتر در هائیتی به وقوع پیوست که متأسفانه بیش از ۱۰۰ هزار کشته بر جای گذاشت. هوگو چاوز عامل این زلزله را هارپ می دانست در حالی که عامل اصلی این زمین لرزه ، تخلیه انرژی از گسلی ناشناخته در مرز صفحات تکتونیکی آمریکای شمالی و کارائیب بود. در ادامه برترین نظریه های توطئه پیرامون هارپ را بررسی می کنیم.

haarp

شایعاتی وجود دارند که بیان می کنند دولت آمریکا هنوز هم از هارپ استفاده می کند و این تجهیزات توانایی این را دارد که در سرتاسر جهان باعث ایجاد طوفان، سیل، زمین لرزه و یا رانش زمین شود. به مرور زمان این شایعات گسترده تر شدند؛ به گونه ای که بسیاری از افراد با استفاده از شبه علم، نشان می دهند که هارپ عامل طوفان های گسترده در ایران، پاکستان، هائیتی، ترکیه، یونان و فیلپین است. همچنین بسیاری بر این باور هستند که هارپ عامل سقوط پرواز TWA 800 وسندرم جنگ خلیج فارسیا بیماری جنگ خلیج، است.

نیک بِگیچ، فرزند یکی از نمایندگان سابق آمریکا و همچنین برادر سناتورمارک بِگیچ، وب سایتی را راه اندازی کرده است و می گوید هارپ یک وسیله برای کنترل اذهان است. وی همچنین کتابی را با عنوان <<Angels Don't Play This HAARP>> به چاپ رسانده است و در آن بیان می کند که هارپ می تواند باعث به وجود آمدن زمین لرزه در نقاط مختلف جهان شود. او می گوید که هارپ، آسمان را به یک عدسی بزرگ تبدیل کرده است و به نظر می رسد که آسمان در حال سوختن است. البته این تنها نیک بِگیچ نیست که چنین باورهایی دارد.

یک نشریه ی وابسته به ارتش روسیه اعلام کرده است که آزمایش های یونوسفری می توانند باعث حرکت الکترون ها شده و به قطب های مغناطیسی زمین ضربه بزنند.جِسی وِنتورا، فرماندار پیشین مینه سوتا که یک نظریه پرداز توطئه است، می گوید دولت آمریکا از این تجهیزات برای کنترل آب و هوا و تسخیر ذهن افراد استفاده می کند تا روی آن ها کنترل داشته باشد.

در ماه نوامبر سال ۲۰۱۶، پلیس دو مرد از اهالی جورجیا را به اتهام حمل مواد مخدر دستگیر کرد. افسر محلی در جریان مصاحبه ای که با خبرنگاران داشت اعلام کرد که این دو مرد، قصد داشته اند بر پایه ی نظریه های توطئه ای که پیرامون هارپ وجود دارند، یک حمله ی تروریستی را ترتیب دهند. از این دو مرد ده ها سلاح سنگین و اسلحه های تهاجمی AR-15 کشف و ضبط شد. طبق گفته های پلیس، این افراد قصد داشته اند هارپ را به طور کامل از بین ببرند؛ زیرا بر این باور بوده اند که دولت از این تجهیزات برای کنترل آب و هوا و تسخیر ذهن مردم استفاده می کند و روح آن ها را به دام می اندازد. یکی از این افراد ادعا کرده بود خداوند به او گفته است که برو و این وسیله که ارواح را تسخیر کرده خراب کن، تا روح همگان آزاد شود.

از نظر برخی افراد، هارپ عامل تمام بلایای طبیعی روی زمین است

پروفسورعمران ایناناز دانشگاه استنفورد طی گفتگویی که با نشریهPopular Scienceداشت، اعلام کرد که نظریه های توطئه ای که پیرامون کنترل آب و هوا توسط دولت آمریکا وجود دارند، کاملاً مردود هستند. وی می گوید که در حال حاضر بشر نمی تواند کاری انجام دهد که در سیستم آب و هوایی زمین اختلال ایجاد کند. وی می گوید حتی اگر قدرت تجمعی سیگنال های هارپ در بیشترین حالت خود باشد، باز هم در مقایسه با یک آذرخش بسیار ناچیز است و این در حالی است که ما به طور متوسط در هر ثانیه شاهد وقوع ۵۰ تا ۱۰۰ آذرخش در نقاط مختلف جهان هستیم.دیوید نِیدیچ، دانشمند علوم کامپیوتر، هارپ را به یک آهنربا تشبیه می کند؛ آهنربایی که طرفداران نظریه های توطئه را به خوبی به خود جذب کرده است. وی دلیل علاقه ی این افراد به هارپ را پایین بودن علم آن ها عنوان کرده و به همین دلیل آن را مرموز دانسته است.

cloud

هارپ بر خلاف سایر تأسیسات علمی دولتی در آمریکا، در دسترس همگان نبوده است و صرفاً پژوهشگرانی که با کارکرد آن آشنایی کامل داشته اند می توانستند به هارپ دسترسی یابند و از آن استفاده کنند. به همین دلیل هارپ برای بسیاری از شهروندان آمریکایی و سایر کشورها، همچنان مرموز باقی مانده است و آن ها ترجیح می دهند که نظریه های توطئه را باور کنند. همان طوری که گفته شد، اکنون که کنترل کامل هارپ در اختیار دانشگاه آلاسکا است، هر ساله نمایشگاه برگزار می شود و افراد عادی نیز می توانند از این تأسیسات دیدن کنند.

آیا هارپ مخرب است؟

اگر بخواهیم در مورد آثار مخرب هارپ پژوهش کنیم، باید نیم نگاهی به تجهیزات مشابه در سرتاسر جهان داشته باشیم. این تجهیزات عبارتند از:

  • رصدخانه آرسیبو در پورتوریکو
  • تجهیزات ایسکات در ترومسو، نروژ
  • تأسیسات یونوسفری سورا در نیژنی نووگورود، روسیه
  • تأسیسات HIPAS در آلاسکا
  • رادارهای دوگا (وودزپِکر)، اتحاد جماهیر شوروی

تاکنون هیچ گونه مدرک علمی دقیق و محکمی مبنی بر مخرب بودن هارپ ارائه نشده است و هر آن چه که این روزها میان مردم دست به دست می چرخد، بر پایه ی شبه علم است. اگر بخواهیم بر پایه شبه علم قضاوت کرده و نتیجه گیری کنیم، باید قید خیلی از چیزها را بزنیم. به عنوان مثال شبه علم ثابت می کند که زمین تخت است، ماه یک پایگاه فضایی است، قطب جنوب محل ورود و خروج آدم فضایی ها است، خورشید بر فراز زمین گردش می کند و هزاران ماجرای دیگر. شبه علم ثابت می کند که هارپ نیز مخرب است و این بستگی به خود شما دارد که چه برداشتی از آن داشته باشید. تاکنون هیچ گونه مدرکی مبنی بر مخرب بودن هارپ ارائه نشده است و از طرفی شبه علم می گوید هارپ مخرب است؛ در این جا، نتیجه گیری بر عهده ی خود شما است.

علم وفناوری...
ما را در سایت علم وفناوری دنبال می کنید

برچسب : نویسنده : 9elme1404c بازدید : 146 تاريخ : دوشنبه 4 دی 1396 ساعت: 22:16