ماموریت ناسا برای رسیدن به آلفا قنطورس در سال ۲۰۶۹

۴۸ سال قبل،ماموریت مشهور آپولو ۱۱به همراه نیل آرمسترانگ، باز آلدرین و مایکل کالینز شروع به کار کرد. در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ اولین گام های خود را روی ماه گذاشت وآغازگر جهشی بزرگ برای بشریتبود، پس از او باز آلدرین هم روی ماه فرود آمد تا به دومین انسانی تبدیل شود که به ماه قدم می گذارد.این فضانوردان، نخستین انسان هایی بودند که به ماه گام می گذاشتند.

با وجودی که چند دهه است که انسان دوباره به ماه بازنگشته است، اما این بدین معنا نیست که بشریت علاقه ی خود به فضا را از دست داده است، حضور ایستگاه فضایی بین المللی در مدار زمین، خود به خوبی گواه علاقه ی بشر به حضور در فضا، اکتشاف و در نوردیدن مرزهای دانش است.

مدت ها بود که ایده ی سفر به مریخ، پروژه ی ماه را کمرنگ کرده بود، اما با اعلاممایک پنس، معاون رئیس جمهور در ماه اکتبر که ایالات متحده آمریکا، می خواهد فضانوردانش را به ماه و مریخ بفرستد، به نظر می رسد، برنامه های فضایی آمریکا کاملا متحول شود. چند هفته قبل همدونالد ترامپ،با امضای یک دستور فضایی جدید، به ناسا اعلام کرد که تمرکز خود را روی یک برنامه جدید اکتشافی بگذارد.

رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، در نشست شورای ملی فضایی گفت:

احتمالات بسیاری را تصور کنید که در این ستاره های بزرگ زیبا وجود دارند. این همان چیزی است که کشور ما دوباره انجام می دهد،ما رویاپردازی مي کنیم.

رویاهای بزرگقطعا یکی از راه های رسیدن به اهدافی بزرگ اند. ناسا پروژه های مختلف و ماموریت های بزرگی برای رسیدن به ماه و فراتر از آن دارد.موشک فضایی (SLS)وفضاپیمای اوریون، هر دو از اجزای کلیدی برنامه های آژانس فضایی آمریکا برای رسیدن به ماه، مریخ و فضای عمیق هستند. ناسا همچنین برنامه یدروازه فضایی عمیقرا دنبال می کند که در نزدیکی ماه ساخته می شود و به عنوان یک ایستگاه فضایی به کار خواهد رفت و امکان انجام سفر طولانی به مریخ و فراتر از آن را ممکن می کند.

سفر به منظومه ی ستاره ای دیگر

دونالد ترامپ، در ماه ژوئن، فرمان اجرایی شورای ملی فضایی ایالات متحده را امضا کرد. شورایی که به رئیس جمهور امکان همکاری نزدیکی برای اجرای سیاست ها و تصمیم های مربوط به فعالیت های فضایی را می دهد

اگر ناسا بتواند در برنامه های خود موفق باشد، می تواند انسان را به نقاط دوردست تری در فضا هم بفرست. به گزارش New Scientist، ناسا اعلام كرده است كه برنامه اي براي فرستادن یک فضاپيما به خارج از منظومه ی شمسی درسال ۲۰۶۹دارد. ۲۰۶۹، همزمان باسالگرد صدمین سال سفر انسان به ماهو ماموریت تاریخی آپولو ۱۱ است.

به گزارش Newsweek، در این ماموریت، یک فضاپیما به منظومه یآلفا قنطورس(Alpha Centauri) فرستاده می شود، همان منظومه ی معروفی که سیاره ی شبیه زمینپروکسیما بی(Proxima b) را در خود جای داده است. هنوز این طرح در مراحل اولیه و برنامه ریزی است و حتی نام آن هم مشخص نشده است.

آنتونی فریمن، مدیرمرکز Foundry Innovation در آزمایشگاه پیش رانش جت ناسا، در این مورد گفت که هیچ چیز هنوز پیش بینی نشده و نامشخص است. حتی فناوری که بتواند چنین سفرهای طولانی را در فضا امکان پذیر کند، هنوز ساخته نشده است. اگر چه گفته می شود که ناسا می خواهد از همان فناوری استفاده کند که میلیاردر روس،یوری میلنر، برای پروژه اش از آن بهره برده است. پروژه ۱۰۰ میلیون دلاری میلنر کهBreakthrough Starshotنام دارد، شامل ارسال فضاپیمای نانویی کوچکی به نامStarChip، است که می تواند بین دو انگشت جا گیرد و به ۱۰ درصد سرعت نور دست یابد.

در حالی که این ماموریت نامعلوم درکنفرانس ژئوفیزیک آمریکا ۲۰۱۷معرفی شد. اما این طرح، ایده جدیدی نیست. در واقع این ایده برای نخستین بار در سال ۲۰۱۶ مطرح شده بود. سال گذشته بود کهجان کولبرزوننماینده ی حوزه ی انتخابیه هفتم تگزاس در مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا، طی یک دستور به ناسا اعلام کرد که تا سال ۲۰۶۹، سفری به منظومه ستاره ای دیگری را برنامه ریزی کند. کولبرزون، عضوی از کمیته نمایندگان است که وظیفه ی نظارت بر ناسا را بر عهده دارد. در دستور فضایی او، ذکر شده است که ناسا باید به پژوهش و طراحی سیستم های پیشرانشی بپردازد که قادر به انجام سفرهای فضایی بین ستاره ای باقابلیت دستیابی به ۱۰ درصد سرعت نورباشد.

پروکسیما بی در فاصله ی ۴.۴ سال نوری از زمین واقع است که آن را به نزدیک ترین سیاره ی شبیه به زمین در خارج از منظومه شمسی تبدیل کرده است

کاوشگر وویجر ۱که تنها فضاپیمای ساخته دست بشر است که به فضای بین ستاره ای رسیده است، با سرعتی کمتر از ۱ درصد از سرعت نور سفر می کند. کاوشگر وویجر۱ که ۵ سپتامبر ۱۹۹۷ به فضا پرتاب شد،در سال ۲۰۱۲، تبدیل به دورترین ساخته ی انسان و تنها فضاپیمایی شد که به فضای بین ستاره ای دست می یابد. کاوشگر وویجر ۱ اکنون نزدیک به ۲۰ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و در فضای بین ستاره ای به سمت شمال منظومه شمسی و فضا بیرونی آن حرکت می کند.

اگر منظومه ی آلفا قنطورس که حدود ۴.۴ سال نوری با فاصله دارد را در نظر بگیریم، فضاپیمای ناسا، احتمالا در حدود ۴۴ سال آینده می تواند به این منظومه برسد، البته رسیدن به این منظومه مستلزم دستیابی به سیستم پیشرانشی است که هنوز ساخته نشده است. اما این فضاپیما تنها وسیله نقلیه ای نیست که ناسا می خواهد در ماموریت ۲۰۶۹ از آن بهره ببرد، بلکه ناسا می خواهد از وجود یک تلسکوپ فضایی هم بهره ببرد که قادر خواهد بود، بدون رسیدن به منظومه ی آلفا قنطورس به جمع آوری اطلاعات بپردازد.

اکنون، ما با سال ۲۰۶۹ چندین دهه فاصله داریم و مسلما ناسا هم تا آن زمان، فرصت کافی برای طراحی و ساخت فناوری مورد نیاز برای این سفر را در اختیار دارد. وویجر ۱ نزدیک به ۴۰ سال قبل به فضا پرتاب شد و هنوز هم اطلاعات جدیدی را برای ما ارسال می کند، شاید تا ۵۰ سال آینده بتوانیم به یک منظومه ی دیگر دست پیدا کنیم، باید منتظر آینده باشیم و بزرگ رویاپردازی کنیم!